در زمان رکود بزرگ دهه‌ی ۱۹۳۰، شرایط دشواری از حیث رکود و بیکاری در آمریکا ایجاد شد که آن شرایط را می‌توان این‌گونه به تصویر کشید:
بیکاران در گوشه‌وکنار خیابان‌ها برای به دست آوردن مقدار ناچیزی پول، سیب می‌فروختند یا در انتظار غذا به صف می‌ایستادند و این در حالی بود که محصولات در زمین‌های کشاورزی فاسد می‌شد، زیرا کشاورزان نمی‌توانستند محصولات خود را به اندازه‌ی کافی بفروشند تا ارزش کشت و کارشان را کسب کنند. در و پنجره‌های خانه‌ها تخته، مزارع به‌خاطر عدم توان مالکان برای پرداخت وام رهنی تصرف، و تعداد رو به رشد افراد بی‌خانمان باعث افزایش خانه‌های موقتی چوبی و مقوایی در حومه‌ی شهرهای کشور شده بود. سپرده‌گذارانِ وحشت‌زده، پول‌های خود را از بانک‌ها خارج کردند که ورشکستگی یکی پس از دیگری بانک‌ها را به دنبال داشت و مبادلات کالایی، جایگزین مبادلات با پول نقد شد. افزایش بیکاری و کاهش درآمدها موجب کاهش درآمدهای مالیاتی شد و در بسیاری از شهرهای کوچک، معلمان بیکار شدند و کودکان از تحصیل بازماندند.
در واکنش به این وضعیت، ایالات متحده‌ی آمریکا همانند دیگر کشورها چندین برنامه‌ی ایجاد شغل راه‌اندازی کرد که یکی از این برنامه‌ها موسوم به برنامه‌های «نیو دیل» (۱۹۳۳-۱۹۳۷) بود و آثار بادوامی به شکل ساختمان‌های عمومی، سدها، جاده‌ها و پارک‌های ملی داشت که هنوز آمریکایی‌ها از آن‌ها استفاده می‌کنند. اما این برنامه چه پیشینه‌ی تاریخی‌ای داشت و چگونه اجرا شد؟
در سال ۱۹۱۸ «وودرو ویلسون» رئیس‌جمهور آمریکا در زمان جنگ جهانی اول، «شرکت تأمین مالی جنگ» را برای تقویت بازار سرمایه و دادن وام به صنایع جنگی تأسیس کرد. شرکت تأمین مالی جنگ، سازمان فوق‌العاده موفقی بود به‌طوری که میلیون‌ها دلار وام برای زیرساخت‌های عمومی، راه‌آهن، بانک‌ها و مسکن اعطا کرد. در رکود دهه‌ی ۱۹۳۰ «هربرت هووِر» رئیس‌جمهور وقت آمریکا، «شرکت تأمین مالی بازسازی» را ایجاد کرد که شرکتی مشابه شرکت تأمین مالی جنگ بود. شرکت تأمین مالی بازسازی اساساً یک برنامه‌ی وام دهی فدرالی برای همه‌ی کسب‌وکارهای بزرگ و کوچک آسیب دیده از رکود بزرگ دهه‌ی ۱۹۳۰ بود که البته تا سال‌های بعد از جنگ جهانی دوم نیز به حیات خود ادامه داد. این شرکت چیزی شبیه به یک بانک توسعه‌ای ملی بود. در سال‌های ۱۹۳۵ تا ۱۹۵۶ از مبلغ ۳۳ میلیارد دلار وام دهی و سرمایه‌گذاری این شرکت، شرکت‌های زمان جنگ (مانند شرکت‌های مرتبط با فلزات، لاستیک، نفت و کارخانه‌های دفاعی) با ۶۲ درصد، بیشترین سهم را در تخصیص اعتبارات شرکت تأمین مالی بازسازی داشتند؛ بعد از آن، نهادهای مالی با ۱۱ درصد و کسب‌وکارها با ۷ درصد، بیشترین سهم از بازدهی و سرمایه‌گذاری را داشتند.
برنامه‌ی نیو دیل با هدایت اعتبار و نقدینگی به سمت پروژه‌های موّلد و تولیدی طی ۸ سال و با مخارج حدود۱۰.۵ میلیارد دلار، ۸ و نیم میلیون نفر را در آمریکا مشغول به کار کرد. این برنامه با ساخت ۶۵۰ هزار مایل جاده، ۷۸ هزار پل، ۱۲ هزار ساختمان نظامی و غیرنظامی،۱۸۰۰ باند فرودگاه، توزیع ۹۰۰ میلیون غذای گرم در میان کودکان، راه‌اندازی ۱۵۰۰ مهدکودک، خلق ۴۷۵ هزار اثر هنری، ساخت ۴۱۷ سد، ساخت ۱۴۳ و به‌سازی ۱۷۵۵ بیمارستان، ساخت ۲ هزار استادیوم ورزشی، ایجاد پارک‌های عمومی و کاشت ۱۰۰ میلیون درخت، ساخت کتابخانه‌ها مخصوصاً برای جوامع روستایی و فقیر و… ، آمریکا را متحول و مدرن کرد.
پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت‌الله‌العظمی سیدعلی خامنه‌ای (مد‌ظله‌العالی
سلام.واقعا وبسایت خوبی دارید